Ἐν ὀνόματι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ συνήχθημεν ἐν τῇ Μεγάλῃ Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας προσκλήσει τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεοδώρου Β΄ καί μετ’ αἰσθήματος εὐθύνης πρός τό ποίμνιόν της καί τήν μακραίωνην ἱστορικήν αὐτῆς Ἀποστολικήν πορείαν, ἡ Ἱεραρχία τοῦ Παλαιφάτου καί Πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, κατόπιν συνεδριάσεως αὐτῆς, ἐξετασαμένης πολλαπλῶς καί πολυτρόπως τάς κανονικάς παραμέτρους τῆς ἀντικανονικῆς καί ἀντιεκκλησιαστικῆς εἰσπηδήσεως τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσσίας πρός δημιουργίαν καινοφανῶν «ἐκκλησιαστικῶν μορφωμάτων ἐν Ἀφρικῇ», ἀνακοινώνει τά ἑξῆς:

 

Ἤδη τά δύο τελευταῖα ἔτη, ἐκ τοῦ γεγονότος τῆς ἀναγνωρίσεως ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεοδώρου Β’, τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ὀρθοδόξου Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας, ἐδέχθημεν αἰφνιδιαστικῶς τήν ἀντικανονικήν καί ἀήθη εἰσβολήν καί εἰσπήδησιν τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας διά μεθόδων ἀπαδουσῶν τῇ ἐκκλησιαστικῇ πράξει καί παραδόσει, ἥν ἐσεβάσθησαν πάντες οἱ ἀοίδιμοι προκάτοχοι τοῦ Πατριάρχου Ρωσσίας κ. Κυρίλλου, πρός ἐξαγοράν ἰθαγενῶν Κληρικῶν τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν, ὡς ἄμεσον ἐπιβολήν ἀντιποίνων καί κατ’ ἐπέκτασιν ἐκβιασμοῦ ἤ ἐκδικήσεως ἡμῶν. Ἤδη, μετά ἀπό τῆς 29ης Δεκεμβρίου 2021 ἐξαγγελίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ἔχομεν πλέον τἀς ἐπισήμους ἀποφάσεις καί ἐξ αὐτῶν δηλώσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας καί συνεντεύξεις στελεχῶν αὐτῆς, περί ὅλως ἀντικανονικῆς ἱδρύσεως «Ἐξαρχίας», βάσει ἐσωτερικῶν αὐτῆς «καταστατικῶν» καί οὐχί κανονικῶν διατάξεων, ἐντός τῶν ὁρίων τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν, ἀποτελουμένης ὑπό κληρικῶν αὐτοαπομακρυνθέντων, εἴτε ἐν ἐπιτιμίοις διατελούντων καί λοιπῶν ἀγνώστου προελεύσεως αὐτοχαρακτηριζομένων μέν ὡς Ὀρθοδόξων, ἀλλ’ οὐδέποτε ἀνηκόντων εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας.

 

Διά τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν διαπιστοῦται προσπάθεια ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας εἰς πολλάς ἐπιμέρους παραμέτρους αὐτῆς, ἀλλά κυρίως εἰς τό ζήτημα τῶν ὁρίων τῆς διοικητικῆς διαρθρώσεως τῶν δομῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ ἀφετηρίαν κίνητρα μακράν τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Μετά λύπης κατανοοῦμεν ὅτι ταῦτα πάντα προέρχονται ἀπό λόγους ἐμπαθεῖς, καί μεμολυσμένους ἐκ τοῦ καταδικασθέντος ἐκ τῆς Συνόδου τοῦ 1872 «ἰοῦ τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ».

 

Δέν ἀπουσιάζει βεβαίως καί ἐξ αὐτῶν τῶν ἀποφάσεων τό κοσμικόν πνεῦμα, παραπέμπον ἀκόμη εἰς παραμέτρους «νεο-αποικιοκρατίας» καί διεκδικήσεως παγκοσμίου πρωτοκαθεδρίας, γνωρίμους παλαιόθεν εἰς τήν ταλαίπωρον τῆς Ἀφρικῆς Ἤπειρον, μή συμφωνουσῶν μέ τό θυσιαστικόν ἐν τῇ διακονίᾳ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν καθαγιασμένης Παραδόσεως.

 

Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου, μετ’ ἐμπόνου ἐκπλήξεως διαμαρτύρεται πρός τόν Πατριάρχην Ρωσσίας καί τήν περί αὐτόν Σύνοδον. Ἐκπλήξεως μέν διότι δι’ ἡμᾶς «ἑπομένους τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ἡμῶν», τά ὅρια τῆς κάθε ἀδελφῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας εἶναι σαφῆ, γεωγραφικά καί χαρτογραφημένα ὑπό Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἀξιοσέβαστα. Διαδηλοῦμεν δέ ὅτι ἐν τῇ πράξει οὐδέποτε ἐνεπλάκημεν εἰς τά ὅρια οἰασδήποτε τοπικῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας, πολλῷ δέ μάλλον εἰς τά τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο δέ, ὄχι μόνον διότι ἀλλοιώνεται τοιουτοτρόπως τό μήνυμα τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης, ἀλλά καί διότι ἀγωνιζόμενοι ἐπί αἰῶνας καί συμβιοῦντες μετά διαφόρων ὁμολογιῶν καί Θρησκειῶν ἐν πνεύματι ἀλληλοσεβασμοῦ καί κατανοήσεως, δεχόμεθα ἀνάδελφον κτύπημα ὑπό τῶν ὁμοδόξων Ρώσσων.

 

Θεωροῦμεν ὅτι δι’ αὐτῶν τῶν μεθόδων παραβιάζεται βαναύσως ἔτι ἅπαξ ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί δή εἰς τό εὐαίσθητον πεδίον τῆς ἐν Ἀφρικῇ Ἱεραποστολῆς, τό ὁποῖον «τρέφεται» ὑφ’ ἡμῶν «ὡς νήπιον διά γάλακτος καί οὐχί διά στερεᾶς θεολογικῆς τροφῆς», κατά τήν Παύλειον ἔκφρασιν, ἥτις ἀποτελεῖ δι’ ἡμᾶς γνώμονα καί μέτρον, διέπον τό Ἀποστολικόν ἡμῶν ἔργον.

 

Πρός τοῦτο ἀπεφασίσθη ὅπως:

Α) Ἐνημερωθῶσιν τό Σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι διά τῶν Προκαθημένων αὐτῶν, διά παραδοθησομένων Πατριαρχικῶν Γραμμάτων, ἅτινα θά περιγράφουν τήν ἐπιπεσοῦσαν «λοιμικήν» σύγχυσιν εἰς «τά ἐξ ἡμῶν ἐν Χριστῷ γεννηθέντα τέκνα», τούς πιστούς Ἀφρικανούς, συνεπείᾳ τῶν ἐμφανῶν καί ἀφανῶν δράσεων ἐντεταλμένων προσώπων τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, καί

 

Β) Ἡ πιστή καί ἄμεσος ἐφαρμογή τῶν προβλεπομένων, παρά τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων Ἐκκλησιαστικῶν ποινῶν, πρός τούς παραβάτας.