ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 

ΕΚΛΙΠΟΝΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ

“ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΑΝΔΡΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ”

Από το 1871 –εκατό πενήντα τώρα χρόνια*– η “Φιλόπτωχος Αδελφότης Ανδρών Θεσσαλονίκης” συμπορεύεται με την πόλη μας στα πρώτα, μα και στα ύστερα, στα δίσεκτα, μα και στα ωραία χρόνια του τέλους του δέκατου ένατου, του εικοστού και ήδη του εικοστού πρώτου αιώνα. Ζει μαζί της και συμμετέχει -κατά το μερτικό της- στην ιστορία της πόλης και του λαού της, συνυφαίνοντας και τη δική της ιστορία. Και όλα αυτά τα χρόνια, παράλληλα με τη φιλόπτωχη προσφορά της, κατέθετε και καταθέτει το δικό της παρόν στα εθνικά και κοινωνικά καλέσματα και φανερώματα της πατρίδας μας.

Συνακόλουθο με την πολύτροπη αυτή παρουσιολογία της, ήταν να καλλιεργήσει και να αρμολογήσει -και να διαθέτει σήμερα- μια διευρημένη αντίληψη περί φιλανθρωπίας. Και η αντίληψη αυτή καλύπτει -ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- όλες τις εκφάνσεις του εθνικού και κοινωνικού βίου και αποτελεί το οδηγόνημά της στο όλο έργο της το οποίο εντάσσεται σε μια συγκροτημένη, αξιόπιστη και μετρήσιμη, ανθρωποκεντρική παρεμβατική πολιτική.

Με αυτά τα ιστορικά δεδομένα-παρακαταθήκες το Διοικητικό Συμβούλιο της Αδελφότητος, καλείται -υπό τις συγκυρίες της κρατούσας ιδεολογικής κόπωσης, της κρατούσας ανθρωπιστικής κρίσης όπου τα δικαιώματα του ανθρώπου (όπως δικαίωμα στη ζωή, δικαίωμα στην εργασία, δικαίωμα στην υγεία, δικαίωμα στην εκπαίδευση, δικαίωμα στο όνειρο) συμπιέζονται ή/και αναιρούνται, της συνεχιζόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και της συνακόλουθης ελαχιστοποίησης των διαθέσιμων πόρων της, να προτάξει στην κλίμακα ιεράρχησής του τον Συνάνθρωπο.

Και δεσμεύεται να το πράξει. Συνοδικά και συνεύθυνα. Με τη σύμπραξη όλων των μελών της. Με συνέπεια προς την ιστορική συνέχεια της Αδελφότητος και προς το έργο των προκατόχων Διοικήσεών της. Με δεδομένη την κρατούσα περί φιλανθρωπίας διευρυμένη αντίληψη και προ πάντων, με σεβασμό προς τον άνθρωπο. Ώστε να νοηματίζεται ο διαπιστωτικός λόγος του Νικηφόρου Βρεττάκου, το οδηγόνημά μας:

“Ο πλησιέστερος δρόμος προς τον Θεό 

περνάει μέσα από τον άλλο άνθρωπο”

 * εκατό πενήντα ένα χρόνια…